AYNADAKİ KADIN

İnsan kendisine kendisini hatırlatacak insanların varlığını istiyor. Dönüp bakabilmeyi ardına. Kim olduğunu ve kim olmak istediğini bilmeyi. O sebepten öylesine değerli bizi tanıyan herkes. Zaman geçiyor her şey gibi bizler de değişiyoruz. Ve aynaya baktığımızda gördüğümüz insan bazen daha önce hiç görmediğimiz biri olabiliyor. Bu normal mi? Bilmem, sizce? İnsan bu kadar değişebilir mi? Bence değişebilir. Dünyaya geliyoruz. Her adım bir keşfediş, her adım kendine yürüme ya da uzaklaşma. Yollar yürüyoruz, insanlar tanıyoruz birbirinden farklı. Aslında tüm çaba kendine ulaşmak için. Kendimizi bulmaya çalışıyoruz. Şu günlerde çok soruyorum kendime bu doğru mu, bunu sever miyim, böyle bir şeyde ben nasıl davranıyorum, öyle davranmak bana yakışır mı falan filan. Bir sürü şey… Şimdi düşüyorum hepsi kendime ulaşmak için ben kendimi tanımaya çalışıyorum. Geçmiş yılları döküyorum önüme, aynada gördüğüm her kadının resmini çizmek istiyorum. Bazıları birbirine benzerken korkunç uçurumları da görüyor gözlerim. Siz hiç yaşadınız mı? Tek yaşayan ben değilim öyle değil mi? Kendime yaklaştığımı hissediyorum. Ama sadece yaklaşmak çünkü gerçek olan bir şey var ki ben diye bir şey yok. Belki de her şey bu noktada başlıyor. Her biri bendim evet, gördüğüm her yüz benim yüzümdü. Kimisi bana uzak kimisi yakın. Kedimi arayıştı hepsi. Yürüdüğüm yolu aydınlattı. Her birini kucaklıyorum, kocaman sevgilerle basıyorum bağrıma. Ve bana tüm bunları hatırlatan dostlarımı. Bunca yılı, kendime giden yolu, bana beni hatırlatan herkesi, her şeyi. Şimdi anlıyorum ne kadar önemli olduğunu tanıdık bir sesin, şimdi anlıyorum bunun bana ne kattığını ve niçin ihtiyaç duyduğumu. Canımı yakan ruhumu hafifleten her şeye minnet duyuyorum, öyle ya beni bana vermiş. Ve sevgiyi hissediyorum. Yıllar bana sevgiyi getirmiş, sadece ve sadece sevgiye inanıyor yüreğim. Ben yürüdüğüm yolun çiçekler açtığını görüyorum, belki yüreğim çiçekler açar. Teşekkür ederim her şey…