HATALARIMIZ MI BAŞARILARIMIZ MI?

Bir şeyler yazarken ya da çizerken silgi bir zaruriyetin aksine çoğu zaman olmaması gerekendir. Olması gereken olması gerektiği dökülür kalemden. Hata diye gördüklerimiz kâğıtta bıraktığı izin üzerine doğrularını yapmamız gereken yok olası ayrıntılar değildir çoğu zaman. Bütünün içinde akışa bırakırken kendini bütünün bir parçası olan olması gerekendir. Devam eden her şeye yön verendir. Karşımıza alıp baktığımızda olmazsa olmazdır belki de.  Delicesine yok etmeye çalıştığımız karşılaştığımız zaman ne yana kaçacağımızı şaşırdığımız birer kâbus olarak üzerinize çöken…  Gerçek olması için dualar ettiğimiz ışık ışık rüyalardır belki de. Korkmamalıyız hatalardan, asla korkmamalıyız. Başarı; hatalardan korkanların kaçanların değil, hatalarla birlikte var olanlarındır.

GERÇEK OLAN

“Peki sen nasıl böyle kalabildin?” diye sordu, teninin değmediği çiçek kalmayan adam. Ve devam etti, el değmemiş bir çiçek gibi. Kadın anlayamadı o an, anlayamazdı. Çokça zaman geçti üzerinden. Belki onlarca belki yüzlerce yıl belki de tek bir saniye… Kimse bilmez. Ama geçti. Zaman; kanatarak, öğreterek geçti. Akrep yelkovanı kovaladı, kadın yakalamasını bekledi. Aşk… Tüm gerçekliği alt üst etmişti. Akrep yelkovanı yakalayamadı. Kadın adama kavuşamadı. Adam o adam olamadı. Düşüverdi kadının ellerinden, tutmak için çok çabalamıştı. Paramparça oluşuna tanık oldu kadın. Eğildi, toplamak istedi, her bir parçası ayrı bir yerini kanatırken. Gözleri görmedi, görmek istemedi. Aşk, kendi gerçeğini yaratmıştı çoktan. Fakat aslolana karşı koyacak kadar güçlü değildi. Gerçek olan kendi yüreğiydi. Geri kalan her şey bir kar tanesinin eriyişi gibi eriyivermişti avuçlarında. Işıklar sönmüş, perde inmiş, sahne son bulmuştu…

KAYIP ZAMANLAR

İnsan bir başka insanı tanıyabilir mi? İnsan kendini bile tanıyamaz. En tutkulu aşkların ardından kalan yalancı bir dokunuş, uzak bir teğet geçişten başka ne olabilir? Hep daha yakına varmaya  çalışırken hapsolduğumuz uzaklıklar kucaklar bizi. Atılan her adımın bir karşılığı vardır uzaklıklarda. Yakına varmak için attığımız her adım sonsuzlukta bulur eşini. Uzaklıklar yakın yakınlar uzaktır. Ne göz görür ne kalp hisseder. Öylesine bir savruluştur yaşamaktır.