GÜN IŞIĞINA

O fotoğrafa bakmıyordu. Baktığı başka yerler vardı. Hem insanın nereye baktığını kim bilebilirdi ki. İnsan nereye baktığını yalnız kendi görebilirdi, belki şanslıysa. Bulunduğumuz mekanlar, içine sığındığımız tenin dışında; o tenin duvarlarına çarpa çarpa özgürlüğünü haykıran ruhumuzun, yıktığı duvarların ardından nerede olduğunu hangimiz bilebilirdik? Tıpkı özgürlüğün ve esaretin ne olduğunu bilmediğimiz gibi. Ne çok şeyi bilmiyor insan. Böyle düşündükçe dönüp soruyorum kendime, ne kalıyor bildiğim geriye?

Ayaklarını sapasağlam kenetlemiş yere; bir eli destek alırken, tutunurken kendi kendine diğer kanadı gayretin peşinde... Bulduğu her kuytuya sığınıvermiş yaşanmışlıklar, ruhumuzun taşıdıklarına sahip çıkar olmuş garip bedenimiz... Bir kuyu gibi içine daldığımız gözlerde tüm gizler. Nice çığlıklar, eşsiz kahkahalar... Istırabın ve neşenin en koyusu... Çarpışa çarpışa bir dinginliğe bürünmüşler. Tatlı bir tebessüm şimdilerde bizi karşılayan, ardında ince bir sızı ile... Adına tecrübe diyorlar buralarda; yaşanmışlıklar, kimisi bizim kimisi bir başkasının... Yaş alıyoruz, yaşıyoruz... Hangisini reddedebilirim ki, her biri bana ait... Lakin ne bir duyguyu ne de bir yaşantıyı kimsesiz bırakmak bana ait değil. Ben buradayım, kabul ediyorum ve sahip çıkıyorum. Hepsi kollarımın altında, kucaklıyorum. Direnmek şöyle dursun ben bu dönüşümün bir parçasıyım artık. Yollar, boyunca uzanır önüme. Hadi ama,hep birlikte gün ışığına…