Yeni evde ilk gün… Penceremi sonuna kadar açtım, göğü
doldurdum odama, her bir yıldıza ayrı bir dileğimi emanet ettim. En güzel
dualarımı bu güne sakladım. Nice ayrılıkların, acıların ardından yeni bir sayfa
açılmıştı önümüzde… Hayat, götürdükleri kadar getirdikleriyle de göz kırpıyordu.
Geride kalan olmak da ardında bırakan olmak da zordu. Her şeyin faniliğini
unutuşlarımızla kök salmaya çalıştığımız her an bu yarayı derinleştiriyordu.
Kök salmadan ya da bunu düşlemeden yaşamak da imkânsızdı. Her şeyin faniliğinin
yanı sıra kurduğumuz bu amansız bağlardı bizi biz yapan. Lakin hayat
öğretiyordu da, olmazsa olmaz dediğimiz çoğu şeyin olmadan da hayatın devam
edebileceğini. Yani hayat dudağımızın bir yanında güller açarken diğer yanında
ağıtlar taşımakmış ve tüm ümidinle o güllere sarılmak… Öyleyse hoş geldin yeni
hayat, hoş geldin… Neşeni de beraber getir, her şey çok daha güzel olsun…
